Τύποι διαταραχών συμπεριφοράς στα παιδιά.

Ορισμένες καταστάσεις που μπορεί να συμβάλλουν σε θέματα συμπεριφοράς στα παιδιά περιλαμβάνουν τα ακόλουθα.

1. Διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας ΔΕΠΥ

Η διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας (ADHD) είναι μια νευροσυμπεριφορική κατάσταση που συνήθως διαγιγνώσκεται για πρώτη φορά στην παιδική ηλικία. Περιλαμβάνει χαρακτηριστικά πρότυπα συμπεριφοράς που μπορεί να περιλαμβάνουν υπερκινητικότητα, απροσεξία και παρορμητικότητα. Τα παιδιά με αυτά τα χαρακτηριστικά μπορεί να έχουν μεγαλύτερη δυσκολία να δώσουν προσοχή, να παραμείνουν στην εργασία και να ελέγξουν τις συμπεριφορές τους.

Τα βασικά χαρακτηριστικά εάν έχετε ΔΕΠΥ:

Εύκολη απόσπαση της προσοχής
Βαριέστε εύκολα
Δυσκολία να ακολουθήσετε οδηγίες
Ανησυχία
Ενοχλητικές συμπεριφορές
Διακοπή άλλων
Ενεργείτε παρορμητικά
Διαταραχή της συμπεριφοράς

2. Η διαταραχή συμπεριφοράς / διαγωγής (CD / Conduct disorder) χαρακτηρίζεται από επιθετικότητα προς τους άλλους. Τα παιδιά με αυτή την κατάσταση παραβιάζουν τους κοινωνικούς κανόνες με τους συνομηλίκους, στο σπίτι ή/ και στο σχολείο. 

Τα συμπτώματα χωρίζονται σε 4 κύριες ομάδες. Είναι επιθετικότητα, καταστροφή, εξαπάτηση και παραβίαση κανόνων.

Η Διαταραχή της Διαγωγής χαρακτηρίζεται από εναντιωματικές και αποκλίνουσες συμπεριφορές και αντικοινωνικές δραστηριότητες (ψέματα, κλοπές, φυγή από το σπίτι, σωματική βία κ.ά.), που επαναλαμβάνονται συστηματικά σε μεγάλο χρονικό διάστημα και παραβιάζουν τα βασικά δικαιώματα των άλλων ή τους κοινωνικούς κανόνες που έχουν τεθεί για κάθε στάδιο της ηλικίας και είναι πολύ πιο σοβαρή από τις συνήθεις αταξίες της ηλικίας.

Ανάλογα με το αναπτυξιακό στάδιο του παιδιού, τα κλινικά χαρακτηριστικά ποικίλλουν. Έτσι, στην προσχολική ηλικία, κυρίαρχες είναι οι εκρήξεις θυμού, η ανυπακοή, το πείσμα, η διάσπαση προσοχής και η άσκοπη κινητική δραστηριότητα. Στη σχολική ηλικία, η λεκτική επιθετικότητα, η βίαιη συμπεριφορά απέναντι στους άλλους και στα ζώα, οι έντονοι καυγάδες με τους ενήλικες και η καταστρατήγηση των σχολικών κανόνων όπως και οι κλοπές (συνήθως από το σπίτι), είναι βασικά χαρακτηριστικά της διαταραχής διαγωγής. 

Εάν έχετε διαταραχή διαγωγής μπορεί:

Εκφοβίζετε ή απειλείτε άλλους
Παίρνετε μέρος σε σωματικές διαμάχες
Συμπεριφέρεστε με σκληρούς τρόπους προς τους ανθρώπους και τα ζώα
Καταστρέφετε την περιουσία σας/άλλων
Κλέβετε ή λέτε ψέματα για προσωπικό κέρδος
Εμπλοκή σε παραβατικές συμπεριφορές
Τάσεις φυγής
 

Συννοσηρότητα

Τα παιδιά με προβλήματα διαγωγής μπορεί να εμφανίσουν και μια σειρά από άλλες ψυχικές διαταραχές όπως ΔΕΠ-Υ, αγχώδεις διαταραχές, κατάθλιψη, χρήση ουσιών και μαθησιακές δυσκολίες.

3. Εναντιωματική-προκλητική διαταραχή (ODD / Oppositional Defiant Disorder)

Η εναντιωματική-προκλητική διαταραχή (ODD) είναι μια κατάσταση που συνήθως ξεκινά στην παιδική ηλικία και χαρακτηρίζεται από μοτίβα επιθετικότητας και κακής συμπεριφοράς. Τα κύρια συμπτώματα της κατάστασης περιλαμβάνουν θυμό, προκλητική συμπεριφορά και εκδικητικότητα.

Εάν έχετε Εναντιωματική-προκλητική διαταραχή (ODD) :

Έχετε συχνά ξεσπάσματα ιδιοσυγκρασίας
Έχετε χαμηλή ανοχή στην απογοήτευση
Λέτε ψέματα, σκόπιμα ενοχλείτε τους άλλους και δημιουργείτε συγκρούσεις
Είστε κυκλοθυμικοί και εύκολα ενοχλημένοι
Δεν συμμορφώνεστε σε αιτήματα / κανόνες

Άλλες καταστάσεις μπορούν επίσης να συμβάλουν στην αποδιοργανωτική συμπεριφορά στα παιδιά .
Τα αυτιστικά παιδιά μπορεί επίσης να συμπεριφέρονται με απροσδόκητους τρόπους σε διαφορετικές καταστάσεις λόγω των διαφορών στον τρόπο με τον οποίο σχετίζονται με τον κόσμο. Το άγχος, η διπολική διαταραχή, η κατάθλιψη, οι μαθησιακές διαταραχές και η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή (OCD) μπορούν επίσης να συμβάλουν σε διασπαστικές συμπεριφορές.

ΟΛΙΓΟΛΕΠΤΑ ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ ΒΙΝΤΕΟ (ΥΠΟΤΙΤΛΟΙ ΑΓΓΛΙΚΑ) :

1. ΔΙΑΓΩΓΗΣ: https://youtu.be/EUCIKfNINYU
2. ΔΕΠΥ: https://youtu.be/vatJ46t1WNI
3. ΕΝΑΝΤΙΩΜΑΤΙΚΗ/ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΗ: https://youtu.be/69cMZGDjCTM

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

Περισσότερα για τη Δ.Ε.Π.Υ.

Διάσπαση Ελλειματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας

Tα συναισθήματα που βιώνει ένα παιδί με Δ.Ε.Π.Υ. παρουσιάζει στην μικρή μήκους ταινία ο Σουηδός σκηνοθέτης Erik Rosenlund και απεικονίζει όλα όσα περνάει, συναισθηματικά και πρακτικά, ένας νεαρός μαθητής με αυτή την διαταραχή τονίζοντας τον αγώνα που δίνει καθημερινά ένα παιδί με ΔΕΠΥ.

   Στόχος του σκηνοθέτη είναι να τονίσει πόσο σημαντικό ρόλο παίζει στη ζωή αυτών των παιδιών και εφήβων  η συμπαράσταση που θα έχουν από τους γονείς τους καιτο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον.

 Η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ), είναι μια από τις πιο κοινές διαταραχές νευροβιολογικής φύσης στην παιδική ηλικία.    

   Η προσοχή των παιδιών με ΔΕΠΥ μοιάζει με φύλλο στον άνεμο, η σκέψη τους διάσπαρτη παντού, η παρορμητικότητα τους παρούσα με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους ενώ η υπομονή τους δεν είναι κάτι που τα χαρακτηρίζει.

  Η έγκαιρη διάγνωση και η κατανόηση της διαταραχής βοηθά στην πρώιμη παρέμβαση και στο να μην στιγματίζονται τα παιδιά (αλλά και αργότερα ως έφηβοι και ενήλικες) ως τεμπέληδες, κακοί μαθητές ή ενοχλητικοί και εκνευριστικοί άνθρωποι. 

ΑΣ ΑΠΟΛΑΥΣΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΤΗΝ ‘ΕΛΑΦΡΙΑ ΕΚΔΟΣΗ’ ΤΗΣ ΔΕΠ-Υ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΚΙΝΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΜΕΤΡΟ.

Falling Letters (Bokstavsbarn) διάρκειας 4΄14΄΄   

ΟΔΗΓΟΣ ΓΙΑ ΓΟΝΕΙΣ

Τα παιδιά με ΔΕΠΥ (διάσπαση προσοχής και υπερκινητικότητα) έχουν δυσκολία να διατηρούν την συγκέντρωση και την προσοχή τους για ένα ικανό διάστημα χρειάζονται μια εναλλακτική αντιμετώπιση από το στενό και ευρύτερο περιβάλλον.

Τα παιδιά αυτά πολλές φορές αντιμετωπίζουν δυσκολίες στην διατήρηση του αυτοελέγχου τους και της προσοχής τους, είναι υπερευαίσθητα και αντιδρούν στην κριτική η οποία οδηγεί πολλές φορές στην έκρηξη.

 Διαβάστε περισσότερα: «Oδηγός για Γονείς παιδιών με ΔΕΠΥ» 

ΟΔΗΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΔΕΠΥ KYΠΡOY

Διαταραχές συμπεριφοράς

1. Ποιες είναι αυτές οι διαταραχές;

Αν και υπάρχουν διαταραχές με κοινά συμπτώματα, κάθε διαταραχή ψυχικής υγείας στην παιδική και εφηβική ηλικία εκδηλώνεται με διαφορετικό τρόπο. Τα προβλήματα αυτά που εμφανίζονται σε ποσοστό 7-15% (ή έως και 20% στους μεγαλύτερους εφήβους) περίπου για τις ηλικίες 0-18 ετών, ταξινομούνται, πιο συγκεκριμένα, στις ακόλουθες κατηγορίες. Είναι αξιοσημείωτο πως συχνά δύο ή και περισσότερες διαταραχές μπορεί να συνυπάρχουν στο ίδιο άτομο, φαινόμενο που οι παιδοψυχίατροι ονομάζουν “συν-νοσηρότητα”.

Διαταραχές Άγχους (οι συχνότερες, προσβάλλουν περίπου 13% των νέων ατόμων ηλικίας 9-17 ετών). Περιλαμβάνουν τον πανικό, το μετατραυματικό στρες (εμφανίζεται μετά από μια τραυματική εμπειρία, όπως κακοποίηση, τροχαίο ατύχημα, σεισμό, σοβαρή αρρώστια κλπ), ψυχαναγκαστική-καταναγκαστική διαταραχή, το γενικευμένο άγχος, και τις φοβίες (κοινωνική, συγκεκριμένες π.χ. σκοταδιού, ύψους, ζώων). Εδώ εμπίπτουν άτομα με υπερβολική ανησυχία και αγωνία για διάφορα θέματα και που τα εμποδίζει να λειτουργήσουν ομαλά στη ζωή τους. Συχνά υπάρχουν και σωματικές εκδηλώσεις άγχους (π.χ. δύσπνοια, ταχυκαρδία, συχνουρία, τρόμος).

Διαταραχές Διάθεσης (κατάθλιψη/δυσθυμία, 4-8%), Παιδιά και έφηβοι με κατάθλιψη παρουσιάζουν  καταθλιπτική διάθεση (θλίψη, στενοχώρια, εύκολα κλάματα) ή ευρεθιστότητα (εύκολα νεύρα). Επίσης, μείωση ή ακόμα και απώλεια ενδιαφέροντος ή ευχαρίστησης σε δραστηριότητες που συνήθιζαν να έχουν. Μπορεί να έχουν αλλαγές στην όρεξή τους με σημαντική απώλεια ή προσθήκη βάρους καθώς και δυσκολίες με τον ύπνο τους. Μπορεί να παρουσιάζουν ψυχοκινητική διέγερση ή επιβράδυνση (αργή σκέψη, κίνηση, αργός λόγος) καθώς και αδικαιολόγητη κόπωση ή απώλεια της ενεργητικότητάς τους. Συχνά έχουν αισθήματα αναξιότητας ή υπερβολικής ή αδικαιολόγητης ενοχής. Η ικανότητα σκέψης ή συγκέντρωσης συχνά επηρεάζεται με αποτέλεσμα να έχουν δυσκολίες στη μελέτη και τις σχολικές τους επιδόσεις. Τα παιδιά με κατάθλιψη μπορεί να έχουν σκέψεις θανάτου ή/και ιδέες αυτοκτονίας που επανέρχονται κάθε τόσο.

Διαταραχές Διαγωγής και Εναντίωσης-Αντίθεσης (4-6% στις παραπάνω ηλικίες). Τα παιδιά και οι έφηβοι βρίσκονται σε συνεχή σύγκρουση με κάθε μορφής εξουσία, είναι ανυπάκουοι σε κάθε κοινωνικό κανόνα και παρουσιάζουν, μεταξύ άλλων, επιθετικότητα, κλοπές, ψέμματα, σκασιαρχείο, φυγές από το σπίτι, βανδαλισμούς, παραβατικότητα (παραβίαση νόμων).

Ειδικές Μαθησιακές Δυσκολίες (τουλάχιστον 5%), όπως π.χ. η δυσλεξία (ειδική διαταραχή ανάγνωσης), η δυσγραφία, η δυσαριθμησία  που εμποδίζουν το παιδί ή τον έφηβο να αναπτύξει το νοητικό δυναμικό του και συχνά επηρεάζουν την αυτοεκτίμηση και την ψυχική του ισορροπία (σε υψηλά ποσοστά συνοδεύονται από διαταραχές άγχους, κατάθλιψης, διαγωγής, ελλειμματικής προσοχής/υπερκινητικότητας).

Διαταραχές Διατροφής (ψυχογενής ανορεξία και βουλιμία, 1%), αφορούν κυρίως κορίτσια (άνω του 90%) που έχουν παραμορφωμένη εικόνα για το σώμα τους και το βάρος τους, έντονο φόβο ότι θα κερδίσουν βάρος, φτάνουν να υποβάλλονται σε εξαντλητικές δίαιτες, να ασκούνται έντονα σωματικά ή να παίρνουν φάρμακα για να αδυνατίσουν. Η κατάσταση αυτή συχνά συνοδεύεται από ορμονικές και άλλες οργανικές διαταραχές που απαιτούν τη νοσηλεία της έφηβης, αφού μπορεί να θέσουν σε κίνδυνο ακόμα και τη ζωή της (μελέτες που έγιναν 5-8 χρόνια μετά τη διάγνωση δείχνουν 5% θνησιμότητα ή ακόμα και 20% μετά από 20 χρόνια παρακολούθησης των ασθενών).

Ψυχωσικές Διαταραχές (σχιζοφρένεια, διπολική ή μανιοκαταθλιπτική διαταραχή, μέχρι 1% στους μεγαλύτερους εφήβους). Πρόκειται για σοβαρές διαταραχές με κύρια συμπτώματα τις παραληρητικές ιδέες (ο ασθενής πιστεύει ότι οι άλλοι επιθυμούν το κακό του, συζητούν γι’ αυτόν κλπ) και τις ακουστικές (ο ασθενής ακούει φωνές που είναι ανύπαρκτες), οπτικές κλπ ψευδαισθήσεις (τα περισσότερα πάντως παιδιά με ακουστικές ψευδαισθήσεις δεν είναι σχιζοφρενή).

Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής-Υπερκινητικότητας (5-7%), αρχίζει πριν από το 6^ο έτος ζωής με απροσεξία, υπερκινητικότητα ή/και παρορμητικότητα.

Διαταραχές Φάσματος Αυτισμού (0.6%), αρχίζει πριν από το 3^ο έτος ζωής και εκδηλώνεται με προβλήματα επικοινωνίας και κοινωνικής συναλλαγής με τους άλλους.

Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς για να βοηθήσουν τα παιδιά τους;

Οι γονείς ή οι έχοντες την επιμέλεια παιδιών με συμπεριφορές που προβληματίζουν και επιμένουν είναι καλό να απευθύνονται στις υπηρεσίες ψυχικής υγείας για παιδιά και εφήβους για αναζήτηση βοήθειας προτού αυτές γίνουν σοβαρότερες.

• Είναι γνωστό από μελέτες πως όσο νωρίτερα αντιμετωπιστούν τα προβλήματα συναισθήματος και συμπεριφοράς τόσο καλύτερη θα είναι η έκβασή τους. Οι συνεργασίες αυτές συχνά μπορεί να περιορίζονται σε μερικές επισκέψεις στους ειδικούς, άλλοτε όμως είναι μακροχρόνιες για την αντιμετώπιση καταστάσεων όπως ο αυτισμός, οι ψυχώσεις κλπ χρόνιες ψυχικές διαταραχές. Σε κάθε πάντως περίπτωση οι γονείς χρειάζεται να συνεργάζονται και οι ίδιοι με τους ειδικούς που παρακολουθούν το παιδί τους και να είναι θετικοί, υποστηρικτικοί, με κατανόηση και όχι πίεση απέναντι στις δυσκολίες του.
• Το ίδιο ισχύει και για τους εκπαιδευτικούς: η πραγματικότητα είναι ότι σε μια τυπική τάξη 25 μαθητών, θα υπάρχουν περί τα 5 παιδιά που θα αποκλίνουν από τα υπόλοιπα. Τα προβλήματα μάλιστα των 2 από τα 5 παιδιά είναι πιθανό να μην εντοπιστούν ποτέ, επειδή λειτουργούν κοντά στο φυσιολογικό, ενώ τα άλλα 2 παιδιά μπορεί να είναι πιο εμφανώς διαταραγμένα και να λειτουργούν περισσότερο οριακά.

ΕΡΕΥΝΑ: http://child-psychiatry.med.uoa.gr/

2.  Χτυπάει, δαγκώνει, μιλάει άσχημα… Η επιθετική συμπεριφορά στα παιδιά.

Ο Φρόιντ θεωρούσε ότι όλοι μας γεννιόμαστε με επιθετικές τάσεις, η επιθετικότητα πίστευε πως είναι ένα εγγενές ένστικτο. Από την άλλη πλευρά, οι κοινωνικές θεωρίες της μάθησης έχουν λίγο πιο διαφορετική άποψη. Είτε γεννιόμαστε με επιθετικές τάσεις είτε όχι, η επιθετική συμπεριφορά διαφέρει πολύ από άτομο σε άτομο. Όπως οι θετικές συμπεριφορές επηρεάζονται από τη μάθηση, έτσι και οι αρνητικές συμπεριφορές δε θα μείνουν ανεπηρέαστες από την κοινωνική αλληλεπίδραση των παιδιών με τους γονείς, τους φίλους και το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον.

Για τα μικρά παιδιά η επιθετικότητα είναι κοινή αντίδραση του θυμού, της ντροπής ή της ενοχής που μπορεί να νιώθουν. Όποια και αν είναι η αιτία που προκαλεί την επιθετική συμπεριφορά, έρευνες δείχνουν ότι η επιθετικότητα αυξάνει συνήθως στην πρώιμη παιδική ηλικία, και μειώνεται όταν αρχίζει το παιδί να χρησιμοποιεί λέξεις για να εκφράσει τις ανάγκες του.

Καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν, αναπτύσσουν την ικανότητα να λύνουν τις όποιες διαφορές τους με μη επιθετικούς τρόπους όπως με το διάλογο για παράδειγμα, και βελτιώνουν τον τρόπο του αλληλεπιδρούν και παίζουν με τα άλλα παιδιά. Στην ηλικία των 6 με 7 χρόνων, τα παιδιά είναι λιγότερο εγωκεντρικά και μπορούν με περισσότερη ευκολία να κατανοήσουν την προοπτική του άλλου παιδιού. Εξαιτίας όλων αυτών, σε αυτές τις ηλικίες αναμένεται μείωση της επιθετικής συμπεριφοράς.

Τι προκαλεί την επιθετική συμπεριφορά στα παιδιά;

Υπάρχουν πολλές θεωρίες και έρευνες που έχουν προσπαθήσει να εξηγήσουν την επιθετική συμπεριφορά στην παιδική ηλικία. Η απογοήτευση και ο θυμός για παράδειγμα, είναι δύο συναισθήματα που έχουν συνδεθεί κατά καιρούς με την επιθετική συμπεριφορά. Και πάλι όμως, δεν αντιδρούν όλα τα παιδιά το ίδιο όταν βιώνουν ένα ανάλογο συναίσθημα.

Η αυστηρή και συχνή τιμωρία έχει επίσης συνδεθεί με την επιθετική συμπεριφορά. Αυτό που έχει βρεθεί είναι ότι όταν το παιδί τιμωρείται για επιθετικές συμπεριφορές, μπορεί να μειώσει την επιθετικότητα στο σπίτι, αλλά γίνεται πιο επιθετικό σε χώρους εκτός σπιτιού (πχ. στο σχολείο). Οι γονείς που χρησιμοποιούν τη σωματική τιμωρία αυξάνουν σε σημαντικό βαθμό την επιθετικότητα του παιδιού.

Οι γονείς αποτελούν τα πιο ισχυρά πρότυπα συμπεριφοράς για τα παιδιά. Όταν τα παιδιά παρατηρούν επιθετική συμπεριφορά στο σπίτι, το πιθανότερο είναι ότι θα τη μιμηθούν. Η αρνητική ή θετική αλληλεπίδραση των μελών της οικογένειας επηρεάζει τη μάθηση της επιθετικότητας. Τα παιδιά μιμούνται τη συμπεριφορά των ενηλίκων και τον τρόπο που χειρίζονται το θυμό και την απογοήτευσή τους.

Αν και οι γονείς και το κοντινό περιβάλλον των παιδιών είναι τα πιο ισχυρά πρότυπα και μοντέλα συμπεριφοράς, φαίνεται ότι δεν είναι τα μόνα. Τα πρότυπα της τηλεόρασης, τα βίαια τηλεοπτικά προγράμματα και τα βίαια ηλεκτρονικά παιχνίδια, έχουν βρεθεί να συνδέονται με την επιθετικότητα των παιδιών.

Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς;

Τα παιδιά όπως μαθαίνουν οποιαδήποτε άλλη δεξιότητα, πρέπει να μάθουν να ελέγχουν τις επιθετικές τους τάσεις και να τις αντικαθιστούν με θετικές συμπεριφορές. Επειδή τα παιδιά δε γεννιούνται με κοινωνικές δεξιότητες και δεν έχουν πάντοτε τον έλεγχο της συμπεριφοράς τους, θα πρέπει να μάθουν αποδεκτούς τρόπους για να διεκδικούν αυτά που θέλουν και να εκφράζουν αυτά που αισθάνονται.

Οι γονείς αρχικά πρέπει να ενθαρρύνουν τα παιδιά να μιλούν για τα συναισθήματά τους, να τα κατανοούν και να τα προσδιορίζουν. Όταν τα παιδιά δεν μπορούν να βρουν τις λέξεις για να περιγράψουν τα αρνητικά τους συναισθήματα ή όταν δεν ενθαρρύνονται για να τα εκφράσουν, απογοητεύονται και θυμώνουν. Η έκφραση των αρνητικών συναισθημάτων και η κατανόησή τους όμως, μπορεί να μειώσει αισθητά την εσωτερική ένταση που νιώθει το παιδί.

Οι λογικές συνέπειες, μπορούν επίσης να βοηθήσουν το παιδί να σκέφτεται πριν αντιδράσει και να ελέγχει τη συμπεριφορά του. Αν για παράδειγμα είστε στο πάρκο και το παιδί αρχίσει να πετάει πέτρες στα άλλα παιδιά, απομακρύνετέ το από το χώρο. Καθίστε μαζί του, παρακολουθήστε τα άλλα παιδιά και εξηγήστε του με ποιους τρόπους μπορεί να ενταχθεί στο παιχνίδι χωρίς να προκαλεί κακό στους άλλους. Βοηθήστε το παιδί να μάθει να μπαίνει στη θέση των άλλων και να κατανοεί τα συναισθήματά τους.

Οι φωνές, το ξύλο και οι χαρακτηρισμοί δε θα περιορίσουν την επιθετική συμπεριφορά του παιδιού. Αντίθετα τέτοιες συμπεριφορές θα ενισχύσουν την επιθετικότητα μιας και τα παιδιά όπως είπαμε, συμπεριφέρονται κατά κύριο λόγο μέσω της μίμησης. Η ψυχραιμία και η ήρεμη στάση των γονιών απέναντι στην επιθετικότητα, είναι το πρώτο βήμα για να μάθει το παιδί να ελέγχει τον εαυτό του.

Τα όρια ωστόσο, πρέπει να είναι σαφή, ξεκάθαρα και να εφαρμόζονται με συνέπεια. Ανταποκριθείτε άμεσα στην επιθετική συμπεριφορά του παιδιού χωρίς να περιμένετε να επαναλάβει την αρνητική συμπεριφορά. Τα παιδιά πρέπει να αντιλαμβάνονται αμέσως τι είναι αυτό που έχουν κάνει λάθος. Ξεκαθαρίστε από την αρχή ποιες συμπεριφορές επιτρέπετε και ποιες όχι, κάνοντας ιδιαίτερη αναφορά στην επιθετικότητα και στη βία. Αν το παιδί συμπεριφερθεί επιθετικά, απομακρύνετέ το από την κατάσταση για λίγο διάστημα για να έχει τη δυνατότητα να ηρεμήσει, και συνδέστε τη συμπεριφορά του με τη συνέπεια. Έτσι, το παιδί θα αρχίσει να προβλέπει το αποτέλεσμα της συμπεριφοράς του και θα ξέρει τι πρέπει να περιμένει όταν γίνεται επιθετικό.

Τα παιδιά είναι πολύ σημαντικό να διδαχτούν εναλλακτικές λύσεις για να διαχειρίζονται τα αρνητικά τους συναισθήματα. Όταν τα πράγματα έχουν πλέον ηρεμήσει, καθίστε ήρεμα και συζητήστε με το παιδί το περιστατικό που συνέβη. Δώστε την ευκαιρία στο παιδί να εξηγήσει τι προκάλεσε το ξέσπασμά του και πώς αισθάνεται τώρα για αυτό. Με τη σειρά σας εξηγήστε στο παιδί ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό να νιώθουμε θυμωμένοι με κάτι ή κάποιον, αλλά σε καμία περίπτωση δε χρησιμοποιούμε σωματική ή λεκτική βία για να εκφράσουμε αυτά που νιώθουμε. Εξηγήστε τις επιπτώσεις και τις συνέπειες που μπορεί να έχει η βία σε όποια μορφή και αν εκφράζεται.

Διδάξτε στο παιδί τη συζήτηση, το διάλογο και άλλους αποτελεσματικούς τρόπους για να λύνει τις διαφορές του και να ηρεμεί τον εαυτό του (ασκήσεις αναπνοής και χαλάρωσης). Βεβαιωθείτε ότι το παιδί έχει καταλάβει τη λάθος πράξη και ότι χρειάζεται να ζητήσει συγνώμη για τη συμπεριφορά του. Δώστε προσοχή και επιβραβεύστε την καλή συμπεριφορά του παιδιού. Αν για παράδειγμα ζήτησε από ένα παιδί να του δώσει τη σειρά του στη τσουλήθρα αντί να το σπρώξει, επιβραβεύστε τη λεκτική του επικοινωνία και προσπάθεια για να διεκδικήσει αυτό που θέλει.

Τέλος, ελέγξτε τα προγράμματα της τηλεόρασης που παρακολουθεί το παιδί και τα παιχνίδια που παίζει. Όταν δείτε μια βίαιη σκηνή στην τηλεόραση ή μια επιθετική συμπεριφορά, συζητήστε με το παιδί τις επιπτώσεις και τις εναλλακτικές λύσεις.

Οι συμπεριφορές διδάσκονται και μαθαίνονται, και η επιθετικότητα είναι μια μαθημένη συμπεριφορά. Ακόμα και αν υπάρχει μια έμφυτη τάση, τα ερεθίσματα του περιβάλλοντος είναι αυτά που θα διαμορφώσουν το χαρακτήρα και τη συμπεριφορά του παιδιού. Οι γονείς που δίνουν το καλό παράδειγμα, χρησιμοποιούν υπομονή, σταθερότητα, συνέπεια και στοργική καθοδήγηση, μπορούν να βοηθήσουν το παιδί να αντιμετωπίζει και να διαχειρίζεται το θυμό και την επιθετικότητά του με αποτελεσματικό και δημιουργικό τρόπο!

Πηγη: Ειδικη Διαπαιδαγώγηση

Εξηγώντας τον αυτισμό

Εξηγώντας τον αυτισμό. (Αγγλική γλώσσα)

Επειδή το παιδί μας μπορεί να αντιλαμβάνεται τις σημαντικές διαφορές μεταξύ του ιδίου και ενός συμμαθητή με αυτισμό, είναι χρήσιμο να παράσχουμε τις κατάλληλες πληροφορίες για να βοηθήσουμε το παιδί μας να καταλάβει αυτή τη διαταραχή επικοινωνίας.

Με την κατανόηση έρχεται η ενσυναίσθηση, που είναι το κλειδί για να βοηθήσουμε το παιδί μας να αποδεχθεί και να συνυπάρχει με τους άλλους. Υιοθετώντας αυτή τη στάση προς ένα αυτιστικό παιδί μπορεί να είναι ένας σημαντικός τρόπος για να δώσουμε το παράδειγμα της καλοσύνης και της φιλικότητας και προς τα άλλα παιδιά.

Τα παιδιά του αυτιστικού φάσματος μπορεί συχνά να είναι θύματα του εκφοβισμού λόγω της δυσκολίας τους να αλληλεπιδρούν κοινωνικά με άλλους. Εκπαιδεύουμε το παιδί μας σχετικά με τις κατάλληλες και αποδεκτές σχέσεις συνομηλίκων εξασφαλίζοντας ότι το παιδί μας αντιμετωπίζει τους άλλους με σεβασμό και ενσυναίσθηση. Βοηθάμε το παιδί μας να καταλάβει ότι τα αυτιστικά παιδιά θέλουν φίλους, ακριβώς όπως όλοι οι άλλοι. Ενθαρρύνουμε το παιδί μας να είναι φιλικό και να δείχνει σεβασμό σε ένα παιδί με αυτισμό. Χαμογελώντας και αντιμετωπίζοντας το παιδί με καλοσύνη, θα βοηθήσει το αυτιστικό παιδί να αισθάνεται άξιο και σημαντικό.

Δίνουμε στο παιδί μας συγκεκριμένες κατευθυντήριες γραμμές για το πώς να υποστηρίξουν ένα θύμα εκφοβισμού – πως να υπερασπίσουν το θύμα και να το συμβουλεύουμε να δεχτεί την βοήθεια των ενηλίκων – εξασφαλίζοντας έτσι ότι το παιδί μας μπορεί να είναι ένα μέρος της λύσης και όχι μέρος του προβλήματος.

«Βασίζομαι σε εσάς. Το μόνο που μπορώ να γίνω δεν θα συμβεί χωρίς εσάς ως θεμέλιο μου. Γίνε υποστηρικτής μου, ο οδηγός μου, αγάπα με για αυτό που είμαι και θα δούμε πόσο μακριά μπορώ να πάω»

Εγκεφαλική Παράλυση

1. Ο όρος εγκεφαλική παράλυση (Cerebral Palsy ή CP όπως συνηθίζεται να αναγράφεται) είναι ένας όρος “ομπρέλα”, που χρησιμοποιείται για να περιγράψει την κλινική εικόνα ενός ατόμου, που λόγω κάποιου εγκεφαλικού τραύματος αντιμετωπίζει προβλήματα στην κινητικότητα, των άνω ή / και κάτω άκρων και του κορμού του σώματος.

Χαρακτηριστικά εγκεφαλικής παράλυσης.

Ενώ δυνητικά μπορεί να υπάρχει επίπτωση στη νοημοσύνη ενός παιδιού, ανάλογα με το που εντοπίζεται η εγκεφαλική βλάβη, συνήθως τα άτομα με εγκεφαλική παράλυση έχουν φυσιολογική νοημοσύνη.

Σε κάποιες περιπτώσεις όμως, η εγκεφαλική παράλυση μπορεί να συνοδεύεται και από άλλες παθήσεις όπως:  νοητική υστέρηση, επιληψία ή επιληπτικούς σπασμούς, διαταραχές της ανάπτυξης, της όρασης ή της ακοής, ασυνήθιστα επίπεδα κάποιων αισθήσεων ή ερεθισμάτων (π.χ. μεγάλη αντοχή στον πόνο).

Η εγκεφαλική παράλυση χωρίζεται σε τέσσερις (4) κατηγορίες. Παγκοσμίως, υπολογίζεται ότι πάνω από 17 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν με εγκεφαλική παράλυση.

Ταξινόμηση εγκεφαλικής παράλυσης με βάση την κλινική εικόνα.

Η Σπαστική μορφή επηρεάζει 70-80% των ατόμων με εγκεφαλική παράλυση και χαρακτηρίζεται από υπερτονικότητα ή μόνιμα συσπασμένους μύες.

Η Αθετωσική μορφή επηρεάζει 10-20% των ατόμων με εγκεφαλική παράλυση και χαρακτηρίζεται από μη ελεγχόμενες, αργές κινήσεις.

Η Αταξική μορφή είναι μια σπάνια μορφή που επηρεάζει 5-10% των ατόμων με εγκεφαλική παράλυση. Αυτή η μορφή επηρεάζει την αίσθηση του βάθους και την αντίληψη, με αποτέλεσμα κακό συντονισμό των κινήσεων και δυσκολία εκτέλεσης κινήσεων που απαιτούν ταχύτητα, συντονισμό και ακρίβεια.

Η Μικτή μορφή επέρχεται όταν ένας ασθενής έχει συμπτώματα από δυο ή περισσότερες μορφές. Πολλοί συνδυασμοί είναι εφικτοί, αλλά ο ποιο κοινος είναι μία μίξη σπαστικής και αθετωσικής μορφής.

Η εγκεφαλική παράλυση αποτελεί μία πάθηση με μεγάλο εύρος επίδρασης — τόσο στην έκταση, όσο και στην ένταση — στο σώμα ενός ανθρώπου. Για παράδειγμα ένα άτομο με εγκεφαλική παράλυση μπορεί να μη έχει τη ικανότητα να περπατήσει ενώ ένα άλλο μπορεί να μη έχει την ικανότητα να κινήσει το χέρι του αλλά να περπατά με άνεση.

Ταξινόμηση εγκεφαλικής παράλυσης με βάση τις κινητικές δεξιότητες.

Ανάλογα, με τα άκρα που προσβάλλονται, η εγκεφαλική παράλυση ταξινομείται ως εξής:

Τετραπληγία: Όταν πάσχουν 2 άνω άκρα + 2 κάτω άκρα.

Ημιπληγία : Όταν πάσχουν 1 άνω άκρο + 1 κάτω άκρο, ομοπλεύρως.

Παραπληγία : Όταν πάσχουν τα 2 κάτω άκρα.

Μονοπληγία: Όταν πάσχει μόνο 1 άκρο, είτε άνω είτε κάτω. Είναι σπάνια.

Διπληγία: Όταν πάσχουν και τα τέσσερα άκρα, αλλά τα δύο κάτω περισσότερο από τα άνω. Είναι σπάνια.

Αιτιολογία εγκεφαλικής παράλυσης.

Το μεγαλύτερο ποσοστό παιδιών με εγκεφαλική παράλυση, παθαίνουν εγκεφαλική παράλυση είτε κατά την εμβρυική περίοδο ή κατά τη διάρκεια του τοκετού. Σε μερικές περιπτώσεις, η εγκεφαλική παράλυση προκαλείται κατά τη διάρκεια παραμονής του εμβρύου στη μήτρα. Μερικές κοινές αιτίες είναι μολύνσεις κατά την διάρκεια της κύησης, ίκτερος, ανοξία, τραύμα στο κεφάλι κατά τον τοκετό και εγκεφαλικό. Τα ελλιποβαρή μωρά είναι 100 φορές πιο πιθανόν να πάθουν εγκεφαλική παράλυση από τα βρέφη με κανονικά βάρος τη στιγμή της γέννησης. Ακόμη, σε μερικές περιπτώσεις, η εγκεφαλική παράλυση οφείλεται σε ιατρικά λάθη τη στιγμή της γέννησης. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η εγκεφαλική παράλυση ξεκινά από την αρχή της ζωής του παιδιού.

Για ένα μικρο ποσοστό 10-20% η εγκεφαλική παράλυση είναι επίκτητη (δηλ. επέρχεται μετά τη γέννηση). Σε αυτές τις περιπτώσεις, η εγκεφαλική παράλυση μπορεί να προκύψει από διάφορες καταστάσεις στη ζωή του παιδιού, που θεωρούνται αποτρέψιμες έως κάποιο βαθμό. Εγκεφαλική βλάβη τους πρώτης μήνες της ζωής μπορεί να οδηγήσει σε εγκεφαλική παράλυση. Για παράδειγμα, μόλυνση πχ. μηνιγγίτιδα ή εγκεφαλίτιδα και τραυματισμός στο κεφάλι λ.χ. από πτώση ή χτύπημα.

Αντιμετώπιση εγκεφαλικής παράλυσης.

Δεν υπάρχει θεραπεία για την εγκεφαλική παράλυση. Ωστόσο, η κλινική εικόνα και οι ικανότητες ενός παιδιού με εγκεφαλική παράλυση μπορούν να βελτιωθούν σε μεγάλο βαθμό, με ειδικές παρεμβάσεις όπως:

φυσικοθεραπεία και εργοθεραπεία,

φαρμακευτική αγωγή,

εγχειρήσεις και ιατρικά βοηθήματα (π.χ. ορθοστάτες, σειριακούς γύψους) κ.ά.

Παιδαγωγικές παρεμβάσεις

Οι παιδαγωγικές παρεμβάσεις που μπορούν να γίνουν στα παιδιά με εγκεφαλική παράλυση ποικίλουν ανάλογα με την περίσταση. Τα παιδιά με εγκεφαλική παράλυση συνήθως έχουν παράληλλη στήριξη στο σχολείο.
Όταν η εγκεφαλική παράλυση συνοδεύεται και από νοητική υστέρηση στόχος της εκπαίδευσηςπρέπει να είναι η κατάκτηση βασικών δεξιοτήτων.
Παρόλα αυτά υπάρχουν και περιπτώσεις παιδιών με εγκεφαλική παράλυση που έχουν πολύ υψηλό δείκτη νοημοσύνης.
Απαραίτητη είναι η παρουσία εργοθεραπευτών, φυσιοθεραπευτών κι λογοθεραπευτών.

Μία εναλλακτική θεραπεία για παιδιά με εγκεφαλική παράλυση, είναι η θεραπευτική ιππασία.

Όταν το άλογο περπατά, μιμείται τον ανθρώπινο βηματισμό, μεταφέροντας στον κορμό του ιππέα του την ίδια ακριβώς κίνηση που μεταδίδουν τα πόδια, στους ανθρώπους με φυσιολογική κίνηση.Έτσι, αναπτύσσονται σημαντικά οι μύες του κορμού των ατόμων με δυσκολίες στην κίνηση, ενώ, παράλληλα, το ευθύ κάθισμα διευκολύνει την αναπνοή τους.

Η εγκεφαλική παράλυση δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν μία ανίατη ασθένεια αλλά σαν μία πραγματικότητα και όλες οι παρεμβάσεις πρέπει να είναι αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της πραγματικότητας.

2.     ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: